Te Time of Our Lives

Beste lezers

Het is nu paasvakantie en daarmee het uitgelezen moment om ons project rond zorg verder uit te werken en het avontuur eens op te zoeken tijdens enkele uitstappen. 

We keken er heel erg naar uit om opnieuw naar het binnenland te trekken, in de eerste week stond Brownsberg op het programma samen met een trip naar Galibi, waar we zeeschildpadden gingen spotten. In de tweede week trokken we voor drie dagen naar Voltzberg. Doorheen de avonturen door werkten we ook aan ons portfolio rond Suriname. 

Op zaterdag 26 maart  moesten we om 8 uur klaarstaan om te vertrekken voor ons tweedaagse naar Brownsberg. Maar typisch voor de Surinamers kwam de bus ons pas om 9 uur halen. We maakten een tussenstop aan het Brokopondomeer waar we een grote stuwdam konden bekijken. De bruggen in Suriname zijn altijd een uitdaging om over te lopen. Met onze slippers gingen we deze uitdaging aan en onverwachts kwam er ook nog een beklimming zodat we een overzicht op het stuwmeer konden zien.

Daarna reden we verder naar Brownsberg. Om op de top van de berg te geraken moest de bus een heel smal en riskant wegeltje nemen, dit was al een groot avontuur op zich. Toen we aankwamen waren we al meteen onder de indruk van het prachtige uitzicht die we 

hadden op onze slaapplaats. We laadden al onze rugzakken vlug uit, trokken enkele foto’s en kort daarna begonnen we aan de wandeltocht naar de eerste waterval. We kwamen onderweg al meteen aapjes tegen. Onze huisgenote Axelle was door het dolle heen, ze was namelijk al de volledige maand bezig dat ze aapjes in de natuur wou zien.  De eerste wandeling naar de waterval viel goed mee. Er was wel veel regen, maar dit was ook voor een stuk verkoelend. We zagen een mooi stukje natuur en toen we aan de waterval kwamen gingen we allemaal spontaan onder de waterval staan, we waren tenslotte toch al allemaal doorweekt. Toen begon de  terugweg en moesten we een stuk heel steil naar boven klimmen, dat was toch een zware beproeving voor onze conditie. Daarna besloten we om verder te trekken naar de tweede waterval. Dat was een vrij pittige wandeling waar onze conditie op de proef werd gesteld. We waren daarna natuurlijk heel blij dat we deze beproeving doorstaan hadden.

Terug aangekomen bij het huisje, trokken we droge kleren aan en konden we genieten van een heerlijke Surinaamse maaltijd. Na bijna twee maanden kunnen we steeds meer het Surinaams eten appreciëren en kunnen we er ook steeds meer van genieten.

Na een korte en vooral koude nacht, zo voelde de 18 graden voor ons aan, kropen we alweer vroeg uit de veren. Er stond opnieuw een zware wandeling op het programma. Normaal gezien gingen we een derde waterval bezoeken, maar door de kans op onweer ging het niet door. We gingen wel een andere wandeling maken, in de vlakte vertelde de gidsen ons. Vol goede moed en met een beetje spierpijn van de vorige dag, vertrokken we. Na ongeveer een dik halfuur wandelen, begonnen we met een daling. ‘Een vlakke wandeling’ zeiden onze gidsen nog. Opnieuw moesten we tot het uiterste gaan, maar het uitzicht was opnieuw de moeite waard. Na de wandeling kregen we nog een portie kip met rijst en daarna vertrokken we opnieuw op een gewaagde terugweg richting Paramaribo. 

Het was een drukke paasvakantie want op donderdag stond de tweede uitstap al gepland. In tussentijd werkten we aan ons portfolio en begonnen we ook met knutselen voor onze zorgkoffer.

We vertrokken rond 9 uur naar Gallibi. Dit is een eiland waar er een groot stuk kustgebied beschermd is om daar zeeschilpadden eieren te laten leggen. Zeeschilpadden zijn heel fascinerende dieren. Ze reizen heel de wereld rond, maar komen toch steeds weer terug naar het strand waar ze zijn geboren om zelf eieren te leggen. Ze kunnen zo een 100 - 140 eieren leggen per keer dat ze aan het strand komen. Er overleven wel maar bitter weinig van die eieren doordat ze opgegeten worden door kleine insecten of door stropers weggehaald worden. 

Na een lange busrit kwamen we aan op een plaats waar we de boot moesten nemen naar Galibi. Tijdens onze boottocht maakten we een korte tussenstop in Frans Guyana. We voelden ons meteen terug wat meer in Europa. Ze reden er rechts van de baan, we konden er ice-tea, croissants en andere Westerse producten kopen met euro’s. Ze praatten er ook Frans, iets wat voor ons ook vertrouwd klonk. 

Daarna voeren we verder, het was ongeveer een twee tal uren op de boot. We vonden het zalig, met de zon op ons gezicht en de wind in onze haren. Een boot is natuurlijk ook de perfecte plaats om wat bij te bruinen. 

Toen we aankwamen op Galibi voelden we ons precies als op een echt paradijs. Er was een heel lang strand met palmbomen en er liep niemand op dat strand. We konden heel de namiddag genieten van de zon en we maakten ook een strandwandeling. We kwamen al meteen een dode zeeschildpad tegen. We waren verwonderd over de omvang van de zeeschildpad. 

Na het eten moesten we nog wachten tot 23 uur omdat we dan de meeste kans hadden om de zeeschildpadden te spotten.  Tijdens het wachten speelden we gezelschapspelletjes en keken we naar de prachtige sterrenhemel. Zo een sterrenhemel hadden we nog nooit gezien!

Om 23 uur vertrokken we vol spanning op zoek naar zeeschildpadden. Na een halfuurtje stappen hadden we geluk en zagen we onze eerste zeeschildpad. We zagen het volledige proces. Eerst zagen we het dier een put graven, daarna legde de zeeschildpad eitjes en als laatste ging ze terug in de zee. Dit proces duurde toch ruim een uur. 

In het terugkeren kwamen we nog meer zeeschildpadden tegen. Het was fascinerend om zo grote beesten in het wild te zien leven. Tevreden keerden we terug naar onze verblijfplaats en omstreeks half twee kropen we met een glimlach op ons gezicht onder de lakens. 

De dag erna genoten we nog van een  strandwandeling en keerden we terug huiswaarts.

De volgende dagen werkten we vooral voor school en deden we inkopen voor onze zorgkoffers. Met zakken vol gekleurd papier, dobbelstenen, mapjes, lijm, enz. kwamen we de winkels buiten. We maakten maaltafelkaartjes, spelletjes rond splitsingen en de klok, breukenkaartjes, honderdvelden, … We gingen ook één dag naar het zwembad, dat voelde echt als vakantie!

Op donderdag 7 april vertrokken we voor drie dagen naar Voltzberg. Dit beloofde het mooiste uitstapje te worden van onze uitstappen hier. Het was wel heel ver reizen dus moesten we al  klaar staan om 7 uur. 

We vertrokken met een busje, niemand had verwacht dat het zo een lange rit ging worden. We reden ongeveer een anderhalf uur op de verharde weg, maar daarna reden we zeker 4 uur op een onverharde zandweg. En je mag ons geloven, dat was niet aangenaam! We waren daarom allemaal blij toen we bij ons bootje aankwamen en eindelijk op het rustige water konden varen. Met de zon in ons gezicht voeren we ongeveer twee uur en 30 minuten tot onze verblijfplaats. Het was half 5 toen we bij onze verblijfplaats, de Raleighvallen, aankwamen. Met het in en uitladen inbegrepen hadden we er een helse tocht van ruim 9 uur opzitten. We realiseerden ons dat het even lang vliegen is naar België. We genoten nog van een zwempartij en daarna speelden we gezelschapspelen en gingen we vroeg in ons bed, want het beloofde vrijdag een zware wandeltocht te worden naar de top van Voltzberg. Om zes uur waren we allemaal al wakker dankzij het gezang van onze kok. Iets wat wij allemaal minder leuk vonden…

Om 7 uur moesten we opstaan want om 8 uur vertrokken we op onze wandeling richting Voltzberg. We namen een bootje die ons voer naar het begin van de wandeltocht. We werden al snel overvallen door het tropisch klimaat. Na een twintigtal minuten wandelen door het amazonewoud liep het zweet al van ons af. Maar het was een aangename wandeling waar we een heel mooi stuk natuur zagen. Ons gids vertelde ons veel over de verschillende planten, bomen, dieren en de bosgeesten waar ze hier in Suriname heel hard in geloven. Na een drie tal uren wandelen kwamen we op een open plek en zagen we de Voltzberg voor ons. De moed zakte een beetje in onze schoenen toen we zagen wat voor een steile beklimming ons te wachten stond in de blakende zon. Maar toch gingen we onvermoeid verder naar de voet van de berg. Daar begonnen we aan onze beklimming. De beklimming ging traag, het was een echte conditietest. Maar wat een onbeschrijfelijk gevoel was het om daar op de top van de berg neer te kijken op het prachtige amazonewoud! We stonden daar met rode wangen, 240 meter boven het Amazonewoud met het geluid van brulapen op de achtergrond, echt indrukwekkend. Na exact 4 uur en 15 minuten bergop en bergaf wandelen en klimmen hadden we de top bereikt en dat in een tropisch klimaat van 35 graden. Op momenten als deze beseffen we goed wat voor een fantastische ervaring wij hier aan het meemaken zijn!

Na het genieten van het uitzicht gingen we weer naar beneden en kon de tocht terug beginnen. 

Het was een vermoeiende tocht terug! We kwamen er met de schrik vanaf toen een giftige slang voor onze wegkroop. Op het einde hadden we het gevoel dat we maar bleven wandelen, het was dezelfde weg terug, maar er waren weinig plekken die we nog herkenden van de heenweg. We bedachten ons dat we verloren zouden lopen zonder een goede gids. We waren dan ook heel blij toen we de watervallen tegenkwamen en een frisse duik konden nemen. Van de waterval was het nog vijf minuutjes wandelen terug naar de boot. We hadden er een tocht van 16 km opzitten en waren allemaal uitgeteld. 

Op onze verblijfplaats konden we genieten van een typische Surinaamse maaltijd rijst met kip, daarna gingen we afkoelen in de rivier. Dat deed onze oververhitte voetjes extra deugd. 

’s Avonds hadden een paar jongens een groot kampvuur gemaakt aan de rivier en het was fantastisch om dit te kunnen meemaken. Met een prachtige sterrenhemel zongen we liedjes aan het kampvuur met de plaatselijke bevolking! Het was een fantastische ervaring en een fantastische dag!

De dag daarna stond nog een kleine wandeling gepland naar de moedervallen. Met enkele blaren op onze voeten trokken we terug de jungle in. Na een korte wandeling bereikten we de moedervallen. 

Daarna begon het reizen terug! We zaten deze keer drie uur op de boot en weer moesten we op de onverharde zandweg terugreizen. Toen we terug aankwamen stopten we even bij de MC Donalds en wat was iedereen gelukkig! Na drie dagen rijst met kip konden we wel allemaal eens iets anders gebruiken!

Als we terugblikken op onze paasvakantie kunnen we zeggen dat we de zaligste paasvakantie ooit in ons leven hebben gehad! Onze batterijen zijn nu opgeladen voor nog drie weken stage en daarna zit ons avontuur er hier al bijna op! Wat gaat de tijd toch snel voorbij… 

De komende weken zullen we al ons uitgewerkt materiaal en zorgkoffers voorstellen en uittesten op school. We kruipen volledig in de huid van zorgleerkracht en daar kijken we heel erg naar uit. 

Veel liefs
Delphine en Charlotte

Subh Holi!

Dag iedereen

Het is alweer even geleden dat we hier iets postten, maar we vonden in deze drukke tijd toch een gaatje om onze schitterende avonturen met jullie te delen! Ondertussen zijn we al over de helft van onze fantastische ICOS-ervaring, wat gaat de tijd snel, veel te snel..

Vol goede moed vertrokken we op maandag weer naar onze stageschool, de laatste volle schoolweek voor de paasvakantie was al aangebroken. Na enkele weken grondig observeren en lessen geven, zijn er enkele zaken waar we ons nog steeds zorgen om maken. De leerlingen die voortdurend moeten wachten op elkaar tijdens de lessen en tussen de lestijden door, het grote aantal leerkrachten op de school, maar vooral de geringe begeleiding die de kinderen krijgen van de leerkrachten. Dit laatste vinden wij echt een grote hindernis binnen het onderwijs hier in Suriname.

Onze stageschool beschikt niet over een zorgjuf of een zorgcoördinator en er is ook geen enkele leerkracht die de kans kreeg om een bijscholing te volgen in verband met begeleiding van de leerlingen. Bij ons in België wordt er net heel veel aandacht besteed aan zorg voor elk kind. We storen ons een beetje aan het feit dat elke les op dezelfde manier verloopt. Eerst is er een klassikale instructie waarbij de leerlingen letterlijk in koor het antwoord moeten roepen doorheen het klaslokaal en daarna moeten ze in stilte werken aan hun oefeningen. Op dit moment zit de leerkracht aan haar bureau. Wij merkten op dat heel veel leerlingen met vragen blijven zitten of zelfs helemaal niet weten wat ze moeten doen. Daarom kregen wij het idee om een project rond zorg uit te werken. Dit houdt in dat we zorgkoffers gaan ontwerpen met materiaal in die de zwakke leerlingen helpen. Het gaat voornamelijk over didactisch materiaal en oefenmateriaal waarbij de leerlingen zelf kunnen oefenen en zichzelf kunnen controleren en dit op vlak van lezen en rekenen. Dit zijn de twee grote valkuilen binnen het onderwijs hier in Suriname. Aan de hand van testen die we afnamen of lessen die we gaven ontdekten we dat verschillende leerlingen uit het eerste en het tweede leerjaar de klanken nog niet met de letters kunnen verbinden. Teksten lezen is onmogelijk voor sommige leerlingen, terwijl dit wel al wordt verwacht. Zelfs in het derde leerjaar zijn sommige leerlingen nog niet in staat om het woord bank en het woord restaurant te lezen. In de derde graad zijn de tafels nog niet beheerst. De tafels zijn de basis voor heel wat wiskundige onderwerpen, dus dit is eigenlijk wel een groot knelpunt.

Samen met Sophie en Axelle legden we onze ideeën voor aan het schoolhoofd. Ze was zeer enthousiast en ging volledig akkoord met onze plannen. Na de paasvakantie krijgen we zelfs de kans om ons project voor te stellen op een vergadering die zal bijgewoond worden door de inspectie, spannend…

Charlotte en ik ontfermden ons deze week vooral over de kindjes die helemaal nog niet kunnen lezen. Het gaat om enkele leerlingen waarvan de thuistaal geen Nederlands is en ook enkele leerlingen die vanwege een grote achterstand nog steeds de klanken nog niet aan de letters kunnen koppelen. De leerkrachten hebben de moed al opgegeven, maar wij helemaal nog niet! We merkten dat deze kindjes het echt appreciëren dat we ze willen helpen. Tijdens de speeltijden komen ze naar ons toe om te vertellen dat ze de woordjes nog steeds kunnen, dat ze oefenen thuis. Dit geeft ons als toekomstige leerkrachten echt een onbeschrijfelijk gevoel!

Op donderdag maakten we een afspraak om het kinderhuis ‘ELIM van de HEER’ in de straat van onze school te bezoeken. Wanneer we toekwamen werden we hartelijk ontvangen door de onderdirecteur mevrouw Debby. We werden onmiddellijk stil van de verhalen die ze met onze deelde. We waren zelfs een beetje in shock toen we te horen kregen dat de overheid helemaal niets van subsidies vrijgeeft om de weeshuizen in Suriname te steunen. Sommige ouders komen hun kinderen gewoon letterlijk dumpen en daarna kijken ze er nooit meer naar om. Net alsof de kinderen nooit bestaan hebben. In het weeshuis focussen ze zich heel veel op het creëren van ‘een familiegevoel’. Dit is heel belangrijk zei mevrouw Debby want veel kinderen voelen zich eenzaam en minderwaardig. De meeste weeshuizen in Suriname richtten zich op een bepaald gebied, bijvoorbeeld alle kinderen met aids zitten gegroepeerd in één weeshuis. Het kinderhuis ‘ELIM van de HEER’ maakt hierop een uitzondering, er worden zowel wezen, half wezen, seksueel misbruikte kinderen en gehandicapte kinderen opgevangen. Dit komt doordat de oprichters van het kinderhuis meneer en mevrouw Singh zelf twee gehandicapte zonen hadden.

Na de uitleg kregen we een rondleiding. Op vraag van ons mochten we ook eens de meisjeskamer zien. Vol verbijstering keken we rond in een kleine kamer met tien bedden. Overal lagen hopen kleren, allemaal door elkaar. Het is erg om te zien hoe weinig privacy de kinderen hebben, maar er is gewoon niet genoeg plaats om aparte kamers te maken. We waren blij verrast dat er een moestuin en een kinderboerderij was voor de kinderen. Ze proberen zo goed mogelijk in te spelen op de interesses van elk kind. We kregen ook de kans om de polikliniek en school in wording eens te bekijken. Dit zijn twee plannen van het weeshuis die ze willen realiseren, maar helaas kunnen ze dit voorlopig niet afwerken aangezien ze moeten leven van donaties.  Mevrouw Debby was zo blij met onze komst dat ze vroeg of we in de paasvakantie nog eens wilden terugkeren. Wij waren natuurlijk ook heel enthousiast en maakten een afspraak voor in de vakantie activiteiten met de kinderen te doen.

Verder was het een zeer bewogen week op school, we konden merken dat de leerlingen nood hadden aan vakantie. Er werd veel gevochten, dit is hier zeer normaal in Suriname. De leerkrachten komen dan ook niet tussen wanneer ze een gevecht zien op de speelplaats. Wij schieten er dan als pijlen naartoe om de kinderen uit elkaar te trekken, waarbij juf Charlotte zelfs een flesje tegen haar hoofd kreeg. Toen onze begeleider Raggie op bezoek kwam, moest dit ons even van het hart. Hij zei dat dit echt heel normaal is en dat de kinderen thuis aangeleerd krijgen dat ze moeten terugvechten wanneer iemand hen slaat of duwt, anders zijn het ‘losers’ en die worden hier niet getolereerd. De wet van de sterkste is hier wel degelijk aan bod.

Zaterdag vertrokken we rond 9.30 uur met het busje richting de Jodensavanne. Daar kregen we een korte rondleiding. De Jodensavanne ligt ongeveer 50 km ten zuiden van Paramaribo en is staat al sinds 1999 op de lijst voor Werelderfgoed van de UNESCO. Daarna reden we verder naar Overbridge, dit is een recreatiepark waar je kan logeren of gewoon even kan zonnen.

Maandag was het een zeer spannende dag, we vertrokken vol nieuwsgierigheid en met onze gekleurde poeder naar school, want er werd Holi Phagwa gevierd. Dit is een lentefeest waarbij de Hindoes het nieuwe jaar inluiden. Het was de laatste schooldag voor de kinderen, vooraleer de paasvakantie van start ging. Feestvieren gaat in Suriname altijd gepaard met eten. Charlotte en ik werden om 9.30 uur verwacht in de eerste klas om samen met de kindjes een typisch Surinaams gerecht te eten nl. rijst met kip, kousenband en roti. Voor ons is het heel vreemd om s’ morgens warm eten te krijgen en daarbovenop moesten we het ook met onze handen opeten. Na het hoofdgerecht kwamen nog visballetjes, opgevulde eieren, cake en veel meer. De Surinamers hebben er duidelijk geen moeite mee om grote porties binnen te spelen. Na het eetfestijn verzamelden alle kinderen om 10 uur op de speelplaats. Er werd gezongen, een dansoptreden gegeven en enkele kinderen mochten modeshow lopen. De sfeer zat er meteen al goed in. Wanneer het startschot gegeven werd ontstond een hels kleurenspektakel. De leerlingen gooiden poeder op elkaar en op ons en we dansten samen met hen op Hindoestaanse beats. Het was echt een zeer toffe dag en nu keken we nog meer uit naar het echt Holi Phagwa feest.

Om dit in te zetten vertrokken we dinsdagavond met z’n allen naar Domburg waar we hartelijk ontvangen werden door een oud schoolhoofd mevrouw Dongen. Samen met haar zoon verkenden we de omgeving en wanneer het donker werd gingen we kijken naar de holika verbranding. Dit is een ritueel waarmee de Hindoes Holi Phagwa inzetten. De kwade heks wordt verbrand en daarna feesten ze het nieuwe jaar in. Voor ons was het heel raar en een beetje eng om dit ritueel mee te maken omdat we niet volledig het verhaal erachter kennen en we konden ook niet verstaan wat er allemaal gezegd werd.

Nadat alle rituelen waren uitgevoerd startte het echte Holi Phagwa feest. We werden woensdagmiddag uitgenodigd bij een juf van onze school. We vonden het een beetje spannend omdat we niet goed wisten wat we mochten verwachten. We werden zeer enthousiast ontvangen met een knuffel van de volledige familie. Net zoals wij in België elkaar op 1 januari begroeten met gelukkig nieuwjaar, wenste iedereen elkaar Subh Holi. Toen we binnenkwamen wreven ze poeder over ons gezicht en er werd ook parfum gespoten. We proefden verschillende typische gerechten, maar moesten ook soms eens iets doorspoelen met een beetje cola. Telkens wanneer een familielid toekwam werd iedereen weer ingesmeerd met poeder en na een tijdje had iedereen al een mooi kleurtje. Het was een zeer warme familie en we voelden ons heel erg welkom. Het was echt leuk om eens een feest mee te maken in familieverband. Daarna vertrokken we richting het Onafhaneklijkheidsplein waar het Holi Phagwa festival doorging. Daar ontmoetten we de andere studenten en er werd nog lang gefeest.

Het was echt eens de moeite waard om dit allemaal mee te maken en een ideaal startschot om de paasvakantie in te gaan.

Vele groetjes

Delphine en Charlotte