Dag iedereen
Maandag 8 februari vertrokken we vanuit Schiphol vol enthousiasme en
spanning richting de nationale luchthaven in Suriname. Toen we uit het
vliegtuig stapten werden we meteen overvallen door het tropische klimaat. We
werden stante pede geconfronteerd met de Surinaamse mentaliteit. We moesten
zeker anderhalf uur aanschuiven vooraleer we de douane konden passeren. Daar
stond Raggie, onze begeleider, ons op te wachten. We werden met een busje
opgehaald en reden richting Paramaribo, de hoofdstad van Suriname, waar ons
huisje gelegen ligt. We wonen nu officieel voor drie maand in de
Brasiliastraat. Na deze vermoeiende dag, hingen we onze muskietennetten op en
kropen we on de wol of beter gezegd in onze dunne slaapzakjes.
De volgende dag trokken we met alle 17 Belgische studenten richting de
stad om onze administratieve zaken in orde te brengen. Opnieuw moesten we enorm
wennen aan het trage werkritme van de Surinaamse bevolking. In de banken en
cambio’s moesten we uren wachten, vooraleer we geld konden afhalen, maar
uiteindelijk is het ons toch gelukt. Met een knorrende buik, passeerden we
langs een afhaalchinees om onze eerste echte Surinaamse maaltijd te verorberen.
Eens thuisgekomen haalden we onze handen uit de mouwen en begonnen we te poetsen. Na drie uur lag alles zoals wij het wilden en we gingen met een goed gevoel
gaan slapen.
Woensdag gingen we voor de eerste keer kennis gaan maken met onze
stageschool. We namen samen met Axelle en Sophie, onze medestudenten en
huisgenoten, een taxi richting Houttuin waar ons schooltje gelegen is. Dit is
een dorp in het district Wanica, 45 minuten rijden van ons huisje. Toen we daar
aankwamen werden we heel hartelijk ontvangen door het schoolhoofd, we kregen
meteen een knuffel. Dit was voor ons even onwennig, omdat dit in België niet de
gewoonte is. Ze gaf ons kort wat informatie over de bevolking en omgeving van
Houttuin en daarna kregen we een rondleiding doorheen de school. Het is een
kleine school die ongeveer 260 leerlingen telt.
Er zijn twee klassen in de kweekschool, bij ons de kleuterschool en 6
klassen in de leerschool, bij ons de lagere school. De meeste leerkrachten
kwamen zichzelf spontaan voorstellen en gingen meteen in gesprek met ons. De
leerlingen keken vooral heel verbaasd, want het was de allereerste keer dat er
Belgische stagiaires op bezoek kwamen. Ze giechelden en zwaaiden ons voortdurend
na. Wij waren een beetje onder de indruk dat de kinderen zo verlegen waren en
keken heel erg uit naar de volgende stagedag.
Donderdag en vrijdag was het vroeg dag, we vertrokken om 5.45 uur
richting de bushalte. We namen daar een bus die ons richting het centrum van
Paramaribo bracht. We hadden om 7 uur afgesproken met juf Marijke die ons hielp
met het in orde brengen van onze buskaartjes voor de leerkrachtenbus. Hiervoor
moesten we met haar naar een departement van het ministerie van onderwijs. Daar
schrokken we hoe bouwvallig het gebouw erbij stond en daarnaast riepen en wuifden
tientallen mannen ons na. Blijkbaar is dit typisch voor de Surinaamse mannen.
Toen alles in orde was stapten we op een bus die ons naar de school zou brengen.
We moesten een uur wachten tot de bus volledig vol zat, vooraleer hij vertrok.
Dit vonden we heel raar en een klein beetje vervelend. Omstreeks half 10 kwamen
we donderdag toe op school en begon onze eerste observatiedag. Charlotte nam
het eerste leerjaar voor haar rekening en Delphine het tweede leerjaar. Het
viel ons meteen op dat de leerlingen heel enthousiast meewerkten in de klas.
Als de leerkracht een vraag stelde, riepen ze met de hele klas het antwoord.
Doorheen deze twee stagedagen concludeerden we dat het wiskundeonderwijs een zwakke schakel is
binnen dit onderwijs. De leerlingen telden niet enkel op hun vingers, maar ook
op hun tenen. Ze moesten ook heel vaak wachten op elkaar vooraleer iedereen
klaar was met zijn oefening, wat voor 6 en 7 jarigen een hele grote opgave is. De
kindjes kwamen snel los naar ons toe en stelden veel vragen. Telkens als we een
klas passeerden, zwaaiden alle leerlingen ons na. Op de speelplaats kwamen ze
vragen of ze eens aan ons mochten voelen, want wij zagen er een beetje ‘anders’
uit.
We zijn heel erg benieuwd om volgende week verder te observeren en ook
de andere klassen en leerkrachten eens aan het werk te zien.
Vrijdagavond gingen we eens op bezoek bij de studenten in de Koffielaan. Het was leuk om onze ervaringen te delen met elkaar, het was een ontspannend avond waarbij we allemaal veel gelachen hebben.
Op zaterdag hadden we gepland om allemaal samen naar het ‘Butterfly park’
te gaan. We hebben daar het volledige proces gezien van de ontwikkeling van een
vlinder. We hebben veel verschillende soorten vlinders gezien. We hebben ook
grote en kleine landschildpadden gezien en daarnaast hebben we ook
verschillende soorten slangen gezien. Daarna zijn we allemaal samen gaan eten
en hebben we nog iets gedronken in ’t Vat. Een restaurantje waar veel Belgen
komen. We vonden het echt tof om iets meer van de omgeving te zien en om al
eens te proeven van de fauna en flora in Suriname.
Op zondag stonden we op om 6.30 uur. Iets wat wij niet gewoon zijn op zondag. We gingen samen met Raggie papegaaien spotten in de omgeving. We vertrokken vol enthousiasme maar met kleine oogjes. Na wat rondrijden en rondwandelen werd het ons duidelijk dat de papegaaien vandaag niet tevoorschijn zouden komen. Wat wij allemaal een grote tegenvaller vonden. Daarna zijn we een stadswandeling gaan maken met onze persoonlijke gids Raggie. We waren allemaal onder de indruk van de palmentuin. Het was voor ons allemaal tot rust komen in een drukke stad. We konden genieten van het gefluit van de vogels de prachtige planten en bomen die er stonden. Wanneer we thuis kwamen hebben gezellig gekookt en daarna hebben we wat schoolwerk gedaan. Want dat moet natuurlijk ook gebeuren. Wij kijken al heel erg uit naar de komende weken!
Veel liefs
Charlotte en Delphine
Ps.: Door ons gebrek aan kennis van fotografie kunnen we rekenen op het vakmanschap van onze lieve huisgenote Axelle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten